Blogia
LA CASCADA DE BABEL: Historia, Letras, Libros

De aniversario!!!!

De aniversario!!!!

"Non escribes mal... por qué non publicas un blog?"  Hai un ano, brotaba por vez primeira esta fervenza, coa indecisión dun meniño que da os seus primeiros pasos. Hoxe, 4.974 visitas despois, podo dicir que foi evolucionando comigo. Tribuna de actualidade, escaparate bibliotecario, espello das miñas lecturas e acedo bálsamo das miñas mágoas: todo isto é o meu mundo de Babel.

Agradezo desde aquí a colaboración de todos /-as os visitantes, comentaristas, críticos e polemistas, que lle dan vida a este recuncho. Cada comentario é un sorriso que me anima o día. Pero sobre todo, quero homenaxear aquí ao autor da frase que inicia este post. O que comezou sendo unha proposta de sofá e café rematou convertida no que hoxe ledes, coas súas virtudes e as súas faltas. Espero que o sigades disfrutando.

A por outro aniño máis! 

5 comentarios

Fervenza babelí -

Gracias SAK, guS empezaba a temer que su vida perdiese sentido sin ti xDDD
Uno puede vivir sin ducharse, pero no sin atender a su intestino... En fin, sólo me alegro de no estar a tu lado xDDDDD
Que pases un buen día!!!

SAK -

Bua mira que eres Pepa y Avelino eres incapaz de decirme algo amable que paciencia hay que tener con alguna, mi madriña, algun dia me echarás de menos bueno riete, en fin yo voy predicar con el ejemplo
!! PARABENS POLO BLOG !!

Como nota cultural este blog cumple años el mismo dia que los inodoros, porque ayer 19 de noviembre fue el dia mundial del water, hubo un tiempo que no queria ir al water porque decian que las ratas podian subir por el water y zascaa pero ya se me paso y ya no uso la ducha.

Fervenza babelí -

Grazas a tí Carolina! Ó cabo, un blog non remata de espertar á vida se non hai quen o comente. Non sei se a tí che pasa, pero empezas a escribir con certas ideas na cabeza e ó final o blog remata por adquirir o seu propio ritmo... A ver qué nos deparan os vindeiros doce meses...
Unha aperta!

Carolina -

Parabens!!
Al mío le quedan también pocos mesitos... qué rápido pasa el tiempo... cuanto te das cuenta ya casi caminan solos.
Gracias por todo (y por tu paciencia, mi madriña)

guS -

Lau... noraboa!!! jejeje
A vida das persoas é efímera, pero os blogs sempre quedarán ahí... Un bico!